Խայամն առաջին ընթերցմամբ

Հավատից մինչև անհավատություն – չնչի՛ն մի պահ է,
Կասկածից մինչև հավաստիություն,- չնչի՛ն մի պահ է.
Երջանիկ ապրիր, թող ուրախ անցնի պահն այդ անցավոր –
Քանի որ կյանքի իմաստը միակ – հենց այդ մի պահն է։

Ճիշտն ասած, շատ եմ դժվարանում մեկնաբանել, բայց իմ կարծիքով նա այս բանաստեղծությամբ ցանկացել է ասել, որ մարդու կյանքը մի վայրկյան է տևում, և այդ մի վայրկյանը նա պետք է երջանիկ լինի, մի պահ, որը մարդը չի զգում, թե ինչպես է անցնում: Նա ասում է, որ հենց այդ մի պահը մարդը պետք է երջանիկ լինի, քանի որ կյանքի իմաստը հենց այդ մի պահն է: Նաև՝ ինչ հավատի ուզում ես եղիր. կարող ես հավատդ փոխել ամեն մի վայրկյան, փոխել ապրելու ոճդ, սակայն երջանիկ եղիր այդ չնչին մի պահը:
Խայամի բանաստեղծություններն այնպիսի շարադրանք ունեն, կարծես նա իր հետ պատահածն է գրում թղթին: Նա շատ է անդրադարձել գինուն՝ համարելով հոգսերից և խնդիրներից ազատվելու միջոց, ավելի շուտ, ոչ թե ազատվելու, այլ ինչ-որ ժամանակով մոռանալու։ Իսկ իմ կարծիքով այդպես չէ. եթե մարդ ունի խնդիր, ապա ոչ թե պետք է մոռանա դա գինու միջոցով, այլ փնտրի դրա համար լուծումներ: Երբ մարդ գինովցած է, նա, մեկ է, մտածում է այդ խնդրի մասին. ուղղակի ի վիճակի չի լինում, այսպես ասած, լուծում տալու: Ինձ համար դա միայն ինքնախաբեության միջոց է, որով մարդ երբեմն առ երբեմն զբաղվում է: Նրա բանաստեղծություններում արտահայտված են նաև դժգոհություն և հարցեր, որոնց պատասխանը սկսում ենք փնտրել մենք ինքներս: Նրա բանաստեղծությունները շատ հասկանալի են դառնում քեզ ինչ-որ ժամանակ հետո, քանի որ նա, ճիշտ է, վերցրել է գինու թեման և մարդու ազատությունը, սակայն քննարկել է աշխարհի համար գլոբալ խնդիրներ, օրինակ՝ որ մարդ քայլեր է կատարում հասարակության ազդեցության ներքո և պարտադրված, իսկ եթե խմենք, թքած կունենանք ուրիշների կարծիքների վրա և կապրենք հանգիստ, առանց ինքնախաբեության։

 

Աղբյուրը՝ Վահե Պապոյանի բլոգը։

Posted by Interest on 16 Ապրիլի, 2014

https://blogmskhnews.wordpress.com/2014/04/16/%d5%ad%d5%a1%d5%b5%d5%a1%d5%b4%d5%b6-%d5%a1%d5%bc%d5%a1%d5%bb%d5%ab%d5%b6-%d5%a8%d5%b6%d5%a9%d5%a5%d6%80%d6%81%d5%b4%d5%a1%d5%b4%d5%a2/