— Պապ, կգա՞ս շախմատ խաղանք:

— Չէ:
Չեմ սիրում տալ հարցեր, որոնց պատասխանը գիտեմ: Չեմ սիրում, որովհետև  եթե պատասխանը լավ ու դրական մի բան չէ, ապա մեծ հավանականությամբ ինձ ստելու են: Ատում եմ լսել սուտը, երբ ճշմարտությունը գիտեմ: Ատում եմ  ինձ, որովհետև ինձ խաբել համարյա հնարավոր չէ. ես տեսնում եմ սուտը: Ես տեսնում եմ թաքնված էմոցիաներն ու կոկորդում կանգնած բառերը: Ես տեսնում, բայց ցույց չեմ տալիս: Ու դրա համար ինձ ավելի շատ եմ ատում:

-Պապ, լավ էլի, արի խաղանք:

-Սյուն, կինո եմ նայում, թող մնա հետո: (ավելին …)