Տերյանի տրիոլետներից ոգեշնչված՝ իրենց հույզերն են արտահայտում սովորողները․
Թափվում են տերևները՝ Աշունն է իր փառքի տերը, Այնքան ոսկի ու կարմիր Թափվում են տերևները։ Հարուստ է գետինն այնքան, Վառ ժպիտների հետքերը, Թափվում են տերևները՝ Աշունն է իր փառքի տերը։ Աստղիկ Հակոբյան
«…Դրությունս այդ գիշեր սաստիկ ծանրացավ, բայց, իհարկե, այդ ժամին ամենքը քնած էին ու ոչ ոք էլ բան չէր կարող իմանալ։ Գիշերվա մի ժամին մեր զանգը տվին։ Գնացին, եկան, թե՝
― Աղայանն է կանգնած ներքևը մթնում, քեզ է հարցնում։
Դուրս եկա հարցնեմ՝ ինչ կա, ինչ է պատահել։
― Դե՛ լա՛վ, լա՛վ… հետո… Ձայն տվեց ներքևից ու գնաց։
Առավոտը եկավ, դեմս կանգնեց ու զարմանք հայտնեց, թե ինչպես է, որ ես կենդանի եմ։ Պատմեց ու նկարագրեց, նկարագրեց ամենայն ճշտությամբ, թե ինչ դրության մեջ էր տեսել ինձ գիշերը։ Նրա համար էր վախեցել ու եկել անժամանակ, համոզված, որ ինձ անպատճառ մի դժբախտություն է պատահել և զարմանում է, որ ոչինչ չի պատահել…»