Բարոյականություն. արժեհամակարգերից մինչև իրողություն

Մերի Թելունց

Բարոյականությունը մարդու ներքին առաքինությունն է, օրենքների համագումար, որ ինքն իր համար հորինում է յուրաքանչյուր մարդ. բարոյական է այն մարդը, ով խստագույնս հետևում է իր իսկ ստեղծած սահմանադրությանը: Բարոյականությունը ամենևին էլ բոլորիս հայտնի հասարակական նորմերը չեն: Մարդիկ տարբեր են, տարբեր են նաև բարոյականության նրանց ընկալումները, և եթե տուրք տանք յուրաքանչյուրի կարծիքին, ապա դժվար թե աշխարհում մի բարոյական մարդ գտնենք: Մեկի համար բարոյականությունը ամաչկոտությունն է, մյուսի համար՝ համեստ հագուստը, երրորդը մի այլ բան է կարևորում: Ինձ համար բարոյականությունը ո’չ հագուստի, ո’չ էլ ոչ հասարակական սահմանափակումներից դուրս եկող վարքը չէ: Բարոյականությունը առաջին հերթին բարձր արժեհամակարգն է, այն, թե ինչ է մարդ կարևորում, և թե ինչերի է պատրաստ հանուն իր արժեքների: Եթե մարդը ունի խիղճ, լսում է իր խղճին, և դրա թելադրանքով հրաժարվում է իր ֆիզիկական ցանկություններից, ինձ համար բարոյական է: Բարոյականությունը ուժ է, որ ետ է պահում մարդուն անբարո քայլերից` նյութական ցանկությունների բավարարման հետևանքներից: Եթե այդ ուժը գործում է, ուրեմն մարդու բարոյականությունը իր տեղում է, ու արդեն էական չէ, թե ինչ է անում ու ինչ են նրանից բամբասում:

Երբեմն մարդիկ գնում են հասարակության մեջ անբարոյական սահմանված քայլերի` իրենց արժեքները պահպանելու համար: Ես չեմ մեղադրում այն մարդուն, ով իր սիրելիին օգնելու համար կոտրում է հասարակական բոլոր կարծրատիպերը, խախտում բոլոր օրենքները, միաժամանակ հիանում եմ այն մեկով` ով ունենալով գործելու հնարավորություն, հրաժարվում է իր իղձերի իրականացումից, որովհետև կարևորում է իր խղճի ձայնը:
Անբարո է նա, ով ստում է, թալանում, կեղծում, քծնում, բամբասում, նախանձում, եթե անգամ դա անում է հասարակական օրենքների շրջանակներում՝ վայելելով բարոյական մարդու պատվաբեր կոչումը: Նա իրական անբարոյական է, նա կեղտոտ է հոգով, հոգու անբարոյականությունը առավել ուժեղ է, քան մարմնական անբարոյականությունը: Անբարոյականությունը խղճի բացակայությունն է, երբ մարդը չունի կարեկցելու և դիմացինի դրության մեջ մտնելու ունակություն, ում համար նորմերը առավել կարևոր են, քան մարդկային ճակատագրերը: Նրանք, ովքեր ամենաշատն են խոսում բարոյականության ու առաքինության մասին, ամենաշատն են հեռու բարոյական լինելուց: Հիմնականում չափից դուրս «բարոյական» են` հոգով անբարոյականները…

Աղբյուրը՝ Մերի Թելունցի բլոգը։

Posted by Interest on 23 Սեպտեմբերի, 2014

https://blogmskhnews.wordpress.com/2014/09/23/%d5%a2%d5%a1%d6%80%d5%b8%d5%b5%d5%a1%d5%af%d5%a1%d5%b6%d5%b8%d6%82%d5%a9%d5%b5%d5%b8%d6%82%d5%b6-%d5%a1%d6%80%d5%aa%d5%a5%d5%b0%d5%a1%d5%b4%d5%a1%d5%af%d5%a1%d6%80%d5%a3%d5%a5%d6%80%d5%ab%d6%81/